درآستانه پنج سالگی وبلاگم
این چیزها رو می نویسم تا نشانه زنده بودن دهقون باشه
شاید خیلی ها به فکرشون زده
این کلبه محقر و سوت و کور بسته شده
و دهقون هم برای همیشه محو شده
ولی من از رفتن های بی بازگشت لجم میگیره
از خاموش شدن شعله های لرزان نا امید می شوم
از تنها شدن فرار می کنم
وزنده به گور شدن کابوس بچگی های من بوده
…..
…..
….هرچند که هنوز مردن را کمی دوست دارم……
شاید خیلی ها به فکرشون زده
این کلبه محقر و سوت و کور بسته شده
و دهقون هم برای همیشه محو شده
ولی من از رفتن های بی بازگشت لجم میگیره
از خاموش شدن شعله های لرزان نا امید می شوم
از تنها شدن فرار می کنم
وزنده به گور شدن کابوس بچگی های من بوده
…..
…..
….هرچند که هنوز مردن را کمی دوست دارم……
No comments:
Post a Comment